Yakınlarımızın çoğu İstanbul'da idi..
Telefonlar kilitlenmiş, gün daha yeni ağarırken sokaklarda bi o yana bi bu yana ulaşmak için çare arıyorduk..
..
Bugün..
"Ne olur bu gece yanında yatayım" dediğinde, "hayır, çabuk odana seni haylaz"....
Dediğinin ertesi günü oğlunu kaybeden bir anne ile beraberdim..
O günkü gibiydi, acısı bir dirhem azalmamış, özlemi hasreti bir lahza unutulmamış..
Yerine hiç birşey konulamamış..
..
Bugün..
Çocuğunun 13. yaşında yüzünün nasıl olabileceğini hayal etmek için resimler çizen..
"Keşke o gece odasına göndermeseydim" diye sancıları gün be gün katlanan..
Teselli kâr etmeyen..
Bir anne ile beraberdim..
.
ŞÖYLE BİR ŞEY HERHALDE
1 ay önce
2 yorum:
Ben depremde Kocaelin de idim ve sonrasında da sanırım görmek yeterdi ama insan unutkandır.
yaraları hala sarılamayan o büyük felaket..
ama insan unutkan, evet..
Yorum Gönder